P/c. p. beta-2-glikoproteinie I w kl. IgM

Oznaczenie poziomu autoprzeciwciał klasy IgM specyficznych dla β 2-glikoproteiny I (beta-2-glikoproteina I, β2GPI) jest pomocne w diagnostyce zespołu antyfosfolipidowego APS (ang. antiphospholipid syndrome), układowej choroby tkanki łącznej. Charakterystyczne dla APS kryteria laboratoryjne obejmują: obecność przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL), obecność krążących przeciwciał antykardiolipinowych (aCA) i/lub obecność antykoagulantu toczniowego LA, LAC (ang. lupus anticoagulant) i/lub obecność przeciwciał przeciw beta 2-glikoproteinie I (anty-β2GPI). Kryteriami klinicznymi APS są:  zakrzepica naczyniowa żył i tętnic (bez zmian zapalnych ścian naczyń)  i/lub powikłania położnicze (obumarcie płodu po 10 tygodniu ciąży i/lub  przedwczesny poród i/lub samoistne poronienia przed 10 tygodniem ciąży (trzykrotnie). APS jest rozpoznawany w przypadku spełnienia co najmniej 1 kryterium klinicznego i 1 kryterium laboratoryjnego. Zespół antyfosfolipidowy może występować jako izolowana jednostka chorobowa (pierwotny APS) lub w połączeniu z chorobami tkanki łącznej, zwłaszcza z toczniem układowym, SLE  (wtórny APS). Beta2-glikoproteina-I jest  białkiem  powstającym w wątrobie i obecnym  w surowicy w stężeniu 50–300 μg/ml,  zbudowanym z polipeptydu i  glikanów. Fizjologiczna rola β2GPI nie jest znana. Wiadomo, że jej wrodzony brak nie powoduje jakichkolwiek następstw klinicznych. Wykazano bardzo ścisły związek pomiędzy  obecnością anty-β2GPI a klinicznymi  objawami APS, przede wszystkim zakrzepicą. Przeciwciała anty-β2GPI  współwystępują z objawami APS ze znaczną swoistością, jednak ich czułość jest niewielka. Nie zastępują  całkowicie klasycznych oznaczeń przeciwciał antykardiolipinowych, natomiast ich wysokie stężenie utrzymujące się  przez długi czas może wiązać się z  powikłaniami zakrzepowymi, a u kobiet z powikłaniami położniczymi. Wykonanie testu pomocne jest w podejrzeniu  zespołu antyfosfolipidowego przy ujemnych lub wątpliwych wynikach testów na przeciwciała antykardiolipinowe. Przeciwciała anty-β2GPI obecne w surowicy lub osoczu (w mianie >99. centyla) powinny być wykryte co najmniej 2-krotnie w odstępie minimum 12 tygodni. Podniesiony poziom przeciwciał anty-β2GPI  w klasie IgG wiązany jest z zakrzepicą żylną, a w klasie IgM z zakrzepicą tętnic.